ហេតុអ្វីបានជាអាល្លឺម៉ង់ប្រឆាំងការទាមទារឱ្យបើករោងចក្រថាមពលនុយក្លេអ៊ែរឡើងវិញ ដើម្បីបន្ធូរបន្ថយវិបត្តិថាមពល
ខណៈពេលដែលទណ្ឌកម្មលោកខាងលិចទំនងនឹងរំខានដល់ការផ្គត់ផ្គង់ឧស្ម័នធម្មជាតិរុស្ស៊ីមកកាន់ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ មានការការចោទសួរថា ហេតុអ្វីបានជាក្រុងប៊ែរឡាំង មិនរហ័សរហួនបើកដំណើរការរោងចក្រអគ្គិសនីដើរដោយថាមពលនុយក្លេអ៊ែររបស់ខ្លួនឡើងវិញ។
កាលពីខែមុនសមាជិកសភាអាល្លឺម៉ង់មកពីគណបក្សស្កាំនិយមជ្រុល AfD លោកម៉ាក ប៊ឺនហាដបានប្រាប់លោកអធិការបតីអូឡាហ្វ សូលថា៖ «ប្រសិនបើយើងបើកដំណើរការឡើងវិញនូវរោងចក្រទាំងបី ដែលទើបបិទកាលពីខែធ្នូ រួមជាមួយនឹងរោងចក្រទាំងបី ដែលនៅបន្តតែដំណើរការនោះ ពួកគេអាចជំនួសការនាំចូលធ្យូងថ្មទាំងអស់ពីរុស្ស៊ី ឬ៣០ ភាគរយនៃឧស្ម័នរុស្ស៊ី។
លោកសូលបានផ្ដល់ចម្លើយយ៉ាងខ្លីថា៖ «ប្រសិនបើពិភពលោកនេះសាមញ្ញដូចបែបនេះ នោះយើងនឹងមានជីវិតល្អណាស់»។
បើទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ លោកប៊ឺនហាដគឺមិនមែនតែម្នាក់ឯងទេដែលបានលើកឡើងពីបញ្ហាញនេះ។ ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់បានសម្រេចចិត្តបញ្ឈប់ការប្រើប្រាស់ថាមពលនុយក្លេអ៊ែរជាដំណាក់កាល បន្ទាប់ពីគ្រោះមហន្តរាយនៅរោងចក្រថាមពលនុយក្លេអ៊ែរហ្វូគូស៊ីម៉ា ប្រទេសជប៉ុនកាលពីឆ្នាំ ២០១១។ រោងចក្រនុយក្លេអ៊ែរចុងក្រោយរបស់អាល្លឺម៉ង់គឺគ្រោងនឹងបិទនៅចុងឆ្នាំនេះ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះសហភាពអឺរ៉ុបបានដាក់ទណ្ឌកម្មលើការនាំចូលធ្យូងថ្មរុស្ស៊ី ហើយកាន់តែមានសម្ពាធឱ្យដាក់ទណ្ឌកម្មបន្ថែមទៀតលើប្រេង និងឧស្ម័នទៀត ធ្វើមនុស្សជាច្រើននិយាយថាមានចាំបាច់ឱ្យដំណើរការរោងចក្រនុយក្លេអ៊ែរឡើងវិញ។
រដ្ឋាភិបាលអាល្លឺម៉ង់និយាយថាខ្លួនមិនផ្លាស់ប្ដូរជំហររបស់ខ្លួនទេ។ ពួកគេបានលើកឡើងអំពីហេតុផលបច្ចេកទេស ប៉ុន្តែអ្នកវិភាគច្រើនបាននិយាយថាកត្តានយោបាយគឺជាកត្តាធំបំផុត ដោយសារគណបក្សបៃតង ដែលជាដៃគូដ៏សំខាន់ក្នុងសម្ព័ន្ធភាពកាន់អំណាច និងជាអ្នកគ្រប់គ្រងក្រសួងសេដ្ឋកិច្ច បានប្រកាន់ជំហរបរិស្ថាននិយមយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់។
បើទោះបីជាគំនិតនេះមានការទាក់ទាញបែបនេះក៏ដោយ មន្ត្រីរដ្ឋាភិបាល និងអ្នកវិភាគនិយាយថាការវិលត្រឡប់ទៅប្រើថាមពលនុយក្លេអ៊ែរវិញគឺអាចស្មុគស្មាញជាងការគិត។
ការពឹងផ្អែកយ៉ាងខ្លាំងរបស់អាល្លឺម៉ង់ទៅលើឧស្ម័នរុស្ស៊ី គឺភាគច្រើនប្រើប្រាស់ក្នុងការផលិតកម្ដៅនៅតាមគេហដ្ឋាននានា និងដើម្បីបំពេញតម្រូវការរបស់ឧស្សាហកម្មធ្ងន់។ ប៉ុន្តែថាមពលនុយក្លេអ៊ែរមិនបានដើរតួអ្វីមួយក្នុងតម្រូវការទាំងពីរនេះទេ។ រោងចក្រនុយក្លេអ៊ែរនៅសល់ទាំងបី គឺមិនបានផ្ដល់អ្វីច្រើនទៅកាន់ល្បាយថាមពលរបស់អាល្លឺម៉ង់នោះទេ។ សរុបរោងចក្រទាំងបីនេះមានចំណុះត្រឹមតែ ៤,៣ ហ្គីហ្គាវ៉ាត់ប៉ុណ្ណោះ ហើយផ្គត់ផ្គង់ ៣០ តេរ៉ាវ៉ាត់ក្នុងមួយឆ្នាំ ដែលត្រឹមតែ ៥ ភាគរយនៃផលិតកម្មអគ្គិសនីរបស់អាល្លឺម៉ង់ប៉ុណ្ណោះ។
រដ្ឋាភិបាលអាល្លឺម៉ង់បានអះអាងថាការសម្រេចចិត្តពន្យារការដំណើរការរបស់រោងចក្រទាំងនេះ គឺនឹងតម្រូវឱ្យមានការវាយតម្លៃហានិភ័យពេញលេញ ខណៈពេលដែលហានិភ័យពាក់ព័ន្ធនិងថាមពលនុយក្លេអ៊ែរបានកើនឡើង ជាពិសេសហានិភ័យនៃការវាយប្រហារទាំងតាមអ៊ីនធឺណិត និងការគំរាមកំហែងពីខាងក្រៅដទៃទៀត។ គេបានចង្អុលទៅសង្គ្រាមនៅអ៊ុយក្រែន ដែលរុស្ស៊ីបានធ្វើការបាញ់មីស៊ីលទៅលើរោងចក្រនុយក្លេអ៊ែរហ្សាប៉ូរីស៊ី និងបង្កការដាច់ភ្លើងនៅតំបន់គ្រោះមហន្តរាយរោងចក្រនុយក្លេអ៊ែរ។
បន្ថែមពីលើនេះ រោងចក្រទាំងបីគឺមិនមានឥន្ធនៈនុយក្លេអ៊ែរគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបន្តដំណើរការផុតចុងឆ្នាំនេះទេ។ ហើយបណ្ដុំឥន្ធនៈថ្មីគឺនឹងត្រូវការរយៈពេលពី ១២ ខែទៅ១៥ ខែដើម្បីផលិត ដោយយ៉ាងឆាប់គឺពាក់កណ្ដាលឆ្នាំ ២០២៣។ រុស្ស៊ីក៏ជាអ្នកផ្គត់ផ្គង់ធំជាងគេទីពីរនៃសារធាតុអ៊ុយរ៉ាន្យោមសម្រាប់អឺរ៉ុប។
ពេលវេលាចុងក្រោយដែលរោងចក្រទាំងបីត្រូវបានត្រួតពិនិត្យក្នុងឆ្នាំ ២០០៩ ហើយរដ្ឋាភិបាលអះអាងថាការពិនិត្យថ្មី នឹងបង្កឱ្យមានតម្រូវការ «ការវិនិយោគដ៏ធំ» ទៅលើបច្ចេកវិទ្យាសុវត្ថិភាព។ នេះមានន័យថាពួកគេនឹងត្រូវធ្វើការចេញអាជ្ញាប័ណ្ណថ្មីឱ្យរោងចក្រទាំងនេះ ដែលនឹងតម្រូវមានការធ្វើទំនើបកម្មបច្ចេកវិទ្យា។
ក្រុមហ៊ុនដែលជាម្ចាស់រោងចក្រថាមពលទាំងនេះក៏មិនមានបំណងប្រាថ្នាចង់បន្តដំណើរការទៀតទេ។ លោកហ្វ្រែង ម៉ាស្ទីអូ នាយកប្រតិបត្តិក្រុមហ៊ុន EnBW បាននិយាយថាការបន្តដំណើរការលើសកាលកំណត់ត្រឹមតែប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ប៉ុណ្ណោះ «គឺមិនអាចទៅរួចជាមួយនិងការរៀបចំបច្ចេកទេសដែលយើងមាននៅថ្ងៃនេះ»។ ទឡ្ហីករណ៍ប្រឆាំង អាចជាការបញ្ចុះបញ្ចូល ប៉ុន្តែមានអ្នកនយោបាយអាល្លឺម៉ង់ជាច្រើនដែលចង់ផ្តល់ការដកសម្ពាធដល់អ្នកបោះឆ្នោតពីតម្លៃថាមពលខ្ពស់ដែលកំពុងបន្តអង្វរឱ្យមានការបន្ធូរបន្ថយដោយនុយក្លេអ៊ែរ៕
ប្រភព៖ FT
