(ស្រីទុគ៌ត)
សត្វឆ្ងាយពីសំបុក្ររងាកំព្រាយ៉ាងណាជនអ្នកឆ្ងាយពីស្រុកទេសក៏រងាកំព្រាយ៉ាងនោះដែរ ក្រឡេកមើលឆ្វេង ស្តាំ នាយអាយឃើញតែជនឯទផៀតដែលខ្លួនពុំស្គាល់។ យូរៗព្រលឹងនៃស្រុក ទេសអង្រន់រឭកឡើងធ្វើទឹកមុខឲ្យក្រៀកក្រំ ធ្វើចិត្តឲ្យចង្អៀតចង្អល់ ធ្វើភ្នែកឲ្យរលីងរលោង។ រាល់ថ្ងៃ ជនអ្នកឃ្លាតស្រុកក្រឡេកមើលទៅទិសដែលស្រុកខ្លួនធ្លាប់នៅ។ ផ្គរលាន់ម្តងៗ ភ្លៀងធ្លាក់ម្តងៗ ជន អ្នកឃ្លាតស្រុកឳបដៃសំពះអង្វរអារក្ខទេវតាឲ្យដឹកនាំខ្លួនទៅស្រុកវិញ។ ទោះស្រុកថ្មីដែលនិត្យនៅ មានការសប្បាយ និងសម្បូរហូរហៀក៏ពុំដូចស្រុកកំណើតយើងទេ។ ស្រុកយើងអាក្រក់ ក្រកំសត់ លំបាកវេទនាយ៉ាងណាក៏ដោយក៏ស្រុកយើងជាស្រុកសុខដុមរមនា ដែលទាញចិត្តចង់ឲ្យនៅ។ ចង់ឲ្យ តែនៅរហូតដល់អស់ជន្មជីវិត។ ចាបយំ! ឳ ចាបយំ គឺមកដាស់សតិយើងឲ្យយំជាមួយចាបនោះផង។ ថាបើមានដំណឹងអ្វីពីស្រុកយើង ជនអ្នកព្រាត់ស្រុកស្ទុះភ្ញាក់លោតចង់ដឹង ចង់និយាយចង់ឮតែគេ និយាយតែពីស្រុកខ្លួននោះ។ រាល់វេលា យើងគយគន់សង្កេតរកមើលក្នុងបណ្តាមនុស្ស ដែលដើរ ក្រែងឃើញអ្នកណាម្នាក់ដែលមកពីស្រុកយើង។
ឳ ចិត្តស្រលាញ់ស្រុកនេះ! មិនថាស្រីប្រុសទេ ចាប់ចិត្ត ចាប់គំនិតជាពន់ពេក។ ចិត្ត ស្រលាញ់ស្រុកនេះ នាំចិត្តយើង ឲ្យជួបប្រទះនឹងមនោសញ្ចេតនាធំៗ ឯទៀតជាច្រើន មានចិត្ត ស្រលាញ់ប្រទេសជាតិ ស្រលាញ់ជាតិ និងស្រលាញ់ប្រជាជនយើងជាដើម។
អ្នកដែលបានព្រាត់ប្រាសចេញពីស្រុកទៅនៅពឹងអាស្រ័យប្រទេសគេទើបស្គាល់តម្លៃនៃចិត្ត នឹកស្រុកនេះពិតៗ។ នាងទេវីនឹកស្រុក ស្រលាញ់ស្រុក ស្រលាញ់ជាតិ ស្រលាញ់ខ្មែរ តាមលំដាប់ជាន់ ថ្នាក់ និងលំអានដែលយើងបានរៀបរាប់មកនេះ។
រាត្រីនេះ នាងទេវីនិន្ទ្រាមិនលក់សោះ។ មីងចន្ទក៏នាំនាងនិយាយពីនេះពីនោះ គ្រាន់កែ អផ្សុក។ នាងទេវីអង្គុយលើ ក្តាងឿក្នុងខ្ទមបក់មូសឲ្យបទុមបុត្រីធីតា។
នាងបទុមបានអាយុជាងដប់ខែហើយៗ នាងចេះចាប់ឈោងដើរចេះឆ្លើយមួយម៉ាត់។ ដែលរឹត តែអោយនាងនារីទាំងពីរស្រលាញ់ខ្លាំងទៅទៀត។
រាត្រីគ្របស្បៃងងឹតពាសពេញ។ ខាងក្រៅជុំវិញផ្ទះនាងទេវីឮសូររទេះមួយឈប់។ នាងព្រឺខ្លួន ខ្ញាកៗ រត់ទៅមើល។ នាងភ័យតក្កមា ត្បិតមានទាហានជាច្រើនព័ន្ធផ្ទះនាង រួចមានទាហានប្រាំ ម្នាក់ ទៀតប្រដាប់ដោយអាវុធគ្រប់ដៃដើរចូលមក។ មីងចន្ទក៏ស្រឡាំងកាំងមើលជនទាំងអស់ដោយពោល វាចាញ័រថាៈ
លោកមានការអី?
យើងមកនេះមានការ។
លំដាប់នោះ ពលទាហានក៏ចាប់នាងទេវី។ រីឯទាហានឯទៀតក៏ស្ទុះទៅចាប់នាយបទុមលើក ឡើង។ មីងចន្ទឃើញដូច្នោះក៏ស្ទុះទៅដណ្តើមបុត្រីដែលភ្ញាក់ស្រែកយំទ្រហឹងអឹងកង។ នាងទេវីស្រែក ដែរ តែស្រែកពុំរួច ត្បិតពួកទាហានខ្ទប់មាត់ជាប់។ នាងប្រឹងបម្រះយ៉ាងអស់ទំហឹង។
ការប្រឡូកនេះ មានឡើងយ៉ាងគួរឲ្យខ្លោចចិត្តអនេកប្បការ។ តុ ទូ កៅអីដួលរេល។ មិនយូរ ប៉ុន្មាន ទាហានចាប់ទាញនាងទេវីដល់ខាងក្រៅមាត់ទ្វារ។
ជួយផងលោកអើយ!
សម្រែកនេះក៏បាត់ឈឹងទៅវិញ ដោយមនុស្សដែលចាប់នាងជាប់ពីក្រោយច្របាច់កនាងជាប់ ហើយមានវាចាថាៈ
ហ៎ាសៗ ជួយផង!
យី! កាមាទេ ឳព្រះម្ចាស់ថ្លៃអើយ! កាមាលោកមកធ្វើអ្វីយ៉ាងនេះ?
ស្តាប់ខ្ញុំអោយទាន់។ ជាងមួយឆ្នាំមកហើយ យើងបែកគ្នា។ ជាងមួយឆ្នាំមកហើយដួងចិត្តខ្ញុំគ្រប ដណ្តប់សេចក្តីស្នេហាមួយយ៉ាងលំបាកក្រៃលែង។ ពេលនេះអនុស្សាវរីយ៍ចាស់រើឡើងពាសពេញខ្លួន ខ្ញុំ។ អើ! ខ្ញុំធ្វើទាំងប៉ុន្មាននេះដោយខ្ញុំស្រលាញ់អ្នកតែមួយ។
សេចក្តីស្នេហាលើរូបអ្នកកម្រើកពេញសរសៃខ្ញុំ។ ស្នេហាតែមួយនេះឆាបឆេះឆួលពេញដើម ទ្រូងខ្ញុំ ធ្វើឲ្យខ្ញុំដំណេកមិនបាន អង្គុយមិនសុខដុមរមនាក្រៀកជានិច្ច។ ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំប្រាសចាកអស់ទុក្ខ ទាំងពួងហើយ។
ទេ! ទេ! លោកកុំធ្វើដូច្នោះ ខ្ញុំមិនស្រលាញ់លោកទេ។
យី! ឆ្នាំមុនប្រកែក ពេលនេះប្រកែកទៀត! ទេវី! អ្នកលះបង់គំនិតចាស់ចោលទៅ ស្នេហារបស់ ខ្ញុំលើរូបអ្នក មានតែស្លាប់និងរស់តែប៉ុណ្ណោះ។
ស្តាប់ឮដូច្នោះ នាងទេវីស្លុតអស់ស្មារតី។ ពាក្យរបស់កាមាមួយៗធ្ងន់ស្មើរន្ទះដែលបាញ់ទាំងប្រាំ បីទិស។ នារីអស់សង្ឃឹម។ នាងលង់ក្នុងសេចក្តីភិតភ័យមួយរកអ្វីមកប្រៀបផ្ទឹមគ្មាន។
ក្នុងពេលនោះ មនុស្សម្នាក់លោតចេញពីរបងមកអាវុធនៅដៃឃើញភ្លឺផ្លេកចាំងដូចផ្លេកបន្ទោរ ក្នុងទីងងឹត។ មនុស្សមិនស្គាល់មុខនោះស្រែកថាៈ
យើ! ពួកអាត្មាត ឯងនាំគ្នាមកធ្វើកម្មពៀរអ្វីទាំងយប់នេះ។
នាងទេវីស្គាល់ជាក់ថា សំឡេងរបស់បុរសដែលយកកូននាងមកឲ្យកាលនៅសិរីសោភណ្ឌ នាងប្រឹងបម្រះយ៉ាងអស់ទំហឹង ដើម្បីរត់ទៅរកមនុស្សដ៏សប្បុរសនេះដោយស្រែកថាៈ
ជួយផងលោក! ជួយផងលោក!
បុរសនិយាយដោយសំឡេងធ្ងន់យ៉ាងនឹងតបថាៈ
បាទ! ខ្ញុំមកជួយនាង។
កាមាលែងនាងទេវី រួចឆ្លើយតបវិញភ្លាមៈ
អ្នកណា? លោកគ្រូឬ?
បុរសដែលគេហៅលោកគ្រូនោះ លាន់មាត់ថាៈ
យី! កាមាទេ
បាទ! ខ្ញុំលោកគ្រូ។
ពួកទាហានទាំងអស់ក៏ស្រឡាំងកាំង។ នាងទេវីព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំងសាជាថ្មីវិញ។ នាងឃើញ ជាក់ថានាងវិនាសសូន្យប្រាកដក្នុងពេលនេះ។ តែមាត់បុរសដែលហៅលោកគ្រូនោះ លាន់ឡើងទៀត ថាៈ
កាមា! ឯងត្រូវថយចេញពីទីនេះជាប្រញាប់ កុំគប្បីឯងធ្វើដូច្នេះឲ្យសោះ។
កាមកាន់ដាវពត់លេង ដើរចូលស្លុងទៅរកលោកគ្រូនោះ។
យី! លោកគ្រូអ្នកណាមិនស្គាល់មុខកាមា
កាមា! កាមា! ឈប់ឯងស្លាប់ឬអញស្លាប់
(សូមរងចាំតាមដានភាគទី៥៩ នៅសប្តាហ៍ក្រោយ)
