ត្រពាំងថ្ម ឬ ទួលកំណប់ត្រពាំងថ្ម មានទីតាំងស្ថិតនៅភូមិដូនមាស ឃុំសំបូរ ស្រុកសំបូរ ខេត្តក្រចេះ គឺជាប្រាសាទមួយស្ថិតនៅក្នុងក្រុមប្រាសាទនានា នាអតីតក្រុងសម្ភុបូរ។ ទីតាំងទួលនេះ មានចម្ងាយនៅខាងជើងឃុំសំបូរ ប្រមាណ២គីឡូម៉ែត្រ នៅឦសានវត្តវិហារសសរមួយរយប្រមាណ ១,៥គីឡូម៉ែត្រ ខាងកើតទន្លេមេគង្គ ៨០០ម៉ែត្រ និងអាគ្នេយ៍ភូមិដូនមាសប្រមាណ ៦០០ម៉ែត្រ។ នៅទួលនេះ មានគ្រឹះប្រាសាទឥដ្ឋចំនួន៣ រត់លើអក្សជើងត្បូង និងនៅជុំវិញនោះ មានត្រពាំងជាច្រើនផង។ នៅទីនេះ គេធ្លាប់រកឃើញសិលាចារឹកចំនួន ២ផ្ទាំង ចុះលេខបញ្ជីសារពើភណ្ឌ K.១៣៣ និងK.៤៨០។ សិលាចារឹកចុះលេខ K.៤៨០ ចុះលេខសម្គាល់ស្ទួន គឺដើមឡើយចុះលេខ K.១៣៣-១ និងមួយផ្ទាំងដែលរកឃើញនៅទីតាំងនេះដូចគ្នា ចុះលេខ K.១៣៣-២។ ប៉ុន្ដែក្រោយមក ប្រហែលជាមានបញ្ហា ក្នុងការរៀបចំឯកសារ ទើបច្រឡំចុះលេខសិលាចារឹក K.១៣៣-១ ម្ដងទៀតជា K.៤៨០ បន្ថែមទៀត។
ករណីបែបនេះ យើងឃើញមានច្រើនដែរ ក្នុងការចុះបញ្ជីលេខសិលាចារឹកខ្មែរ។ នៅក្នុងអត្ថបទនេះ យើងយកតែសិលាចារឹក K.១៣៣-២ ប៉ុណ្ណោះ មកផ្សព្វផ្សាយ។ មូលហេតុដែលយើងយកសិលាចារឹកនេះមកចុះផ្សាយ ដោយហេតុពុំទាន់មានអត្ថបទសិលាចារឹកនេះចុះផ្សាយជាភាសាខ្មែរផង និងត្រូវផ្ទៀងផ្ទាត់អំណានសិលាចារឹកនេះ បន្ថែមលើការសិក្សារបស់អ្នកស្រាវជ្រាវបរទេសកន្លងមកផង។
សិលាចារឹកនេះ ធ្លាប់បានសិក្សាដោយលោក ហ្ស៊ក សេដេស ចុះផ្សាយនាឆ្នាំ១៩៥៣ នៅក្នុងសៀវភៅសិលាចារឹកនៃប្រទេសកម្ពុជា ក្បាលទី៥ ទំព័រ៨១-៨២។ នៅក្នុងការចុះផ្សាយនោះ លោកគ្រាន់តែអានអំណាននោះជាអក្សរឡាតាំង និងសង្ខេបអត្ថន័យ ដោយពុំបកប្រែសិលាចារឹកនោះឡើយ ដោយហេតុថាសិលាចារឹកនោះ គ្រាន់តែជាបញ្ជីខ្ញុំបម្រើ ថ្វាយចំពោះប្រាសាទស្រីវិមលេសូរ (ឝ្រីវិមលេឝ្វរ) ដោយម្រតាញរុទ្រពិន្ទុ (រុទ្រវិន្ទុ)។ យ៉ាងនេះក្ដី សេចក្ដីសង្ខេបរបស់លោក គឺគ្រប់គ្រាន់ល្មមនឹងយល់សេចក្ដីទាំងស្រុងនៃសិលាចារឹកនេះទៅហើយ។
ផ្ទាំងសរសេរចារឹកនេះ គឺជាមេទ្វារប្រាសាទ ដែលបាក់ពាក់កណ្ដាលផ្នែកខាងក្រោម នៅសល់តែផ្នែកខាងលើដែលមានអក្សរចារឹកចំនួន៧បន្ទាត់។ អត្ថបទនេះ ចារឹកជាភាសាខ្មែរនិងអក្សរសម័យមុនអង្គរ និងពុំមានចុះកាលបរិច្ឆេទឡើយ ប៉ុន្ដែលោក សេដេស បានសន្និដ្ឋានតាមទម្រង់អក្សរ គឺគួរតែស្ថិតនៅក្នុងស.វ.ទី៨។ បច្ចុប្បន្ន ផ្ទាំងសិលាចារឹកនេះ គេរក្សាទុកនៅខាងមុខចេតិយព្រះនាងក្រពុំឈូក ក្នុងវត្តសសរ១០០ ខេត្តក្រចេះ។
អត្ថបទដើមជាភាសាខ្មែរទំនើប
១- (ក្ញុំ)អំនោយ៑ម្រតាញ៑រុទ្រវិន្ទុអាយ៑តវ្រ(ះ)កម្រតាង៑អញ៑ឝ្រីវិមលេឝ្វរ
២- វាក្វម៑១វាឝីលភក្តិ១វាក្ឫឞ្នគុប៑១វាត្វៅ១វាបង្កេត៑១វាប្រីតិ១វាប្ដម៑(១)
៣- វាសំអប៑១វាកន្តាង៑១វាជាហ្វល៑១វាភទ្រចន៑១វាត្យុយ៑១វាត្បិត៑១វាត្យោន៑(១)
៤- វាខលសង្គ១វាកភុប៑១វាទុជ៌ន១កុសុមតី១កោន៑កុ៤កុក្ដី១កោន៑កុ
៥- កុគុរុកម៌្ម១កុមលិ១កោន៑កុ១កុប្កាយ៑១កោន៑កុ១កុច្ងប៑១កុប្រុក៑១កុក្ដោម៑(១)
៦- កុសមុទ្រ១កោន៑កុ១កុស្ដោយ៑១កុមធុករី១កុកថាវោំសិរ៑១កុស្រច៑១កោន៑កុ(១)
៧- ស្រេត្លៃកុ៨០៙ស្រេអំនោយ៑ឰតវ្រះកំម្រតាង៑អញ៑
អត្ថបទប្រែសម្រួល
ខ្ញុំបម្រើជាអំណោយរបស់ម្រតាញរុទ្រពិន្ទុ (ថ្វាយ)ចំពោះព្រះគម្ដែងអញស្រីវិមលេសូរ (មានដូចជា) វាក្ពម១ វាសីលភក្តិ១ វាក្រឹស្ណគុប១ វាថ្ពៅ១ វាបង្កើត១ វាប្រីតិ១ វាប្ដម១ វាសំអប១ វាកន្តាង១ វាជាហ្វល១ វាភទ្រចន១ វាត្យុយ១ វាត្បិត១ វាត្យោន១ វាខលសង្គ១ វាកភុប១ វាទុជ៌ន១ កុសុមតី១ (និង)កូននាង៤(នាក់) កុក្ដី១ (និង)កូននាង កុគុរុកម៌្ម១ កុមលិ១ (និង)កូននាងម្នាក់ កុផ្កាយ១ (និង)កូននាងម្នាក់ កុច្ងប១ កុប្រុក១ កុក្ដោម១ កុសមុទ្រ១ (និង)កូននាងម្នាក់ កុស្ដោយ កុមធុករី១ កុកថាពុំសេរ១ កុស្រច១ (និង)កូននាងម្នាក់។ ស្រែថ្លៃនារី៨០(នាក់) (ជា)ស្រែអំណោយ(ថ្វាយ)ដល់ព្រះគម្ដែងអញ។
ជាសរុបរួម សិលាចារឹកមួយផ្ទាំងនេះ គឺជាបញ្ជីអ្នកបម្រើព្រមទាំងស្រែថ្វាយចំពោះប្រាសាទ។ នេះគឺជាកម្មវត្ថុទូទៅមួយ ដែលយើងតែងឃើញមាននៅស្ទើរតែគ្រប់សិលាចារឹកទាំងអស់ ដ្បិតថាកម្មវត្ថុនៃសិលាចារឹក គឺកត់ត្រាអំពីអំពើបុណ្យ។ ទោះជាសេចក្ដីនៃសិលាចារឹកខ្លះ ពុំបង្ហាញអំពីអំពើបុណ្យ ដូចជាអក្សរឬគំនូសសញ្ញាខ្លីៗជាដើម ដែលពុំបង្ហាញអ្វីវែងឆ្ងាយអំពីបុណ្យក្ដី ក៏អក្សរនោះចារកត់ចំណាំលើថ្មដែលយកមកកសាងប្រាសាទដែរ។ ការផ្ទៀងផ្ទាត់ឡើងវិញ នូវអំណាននិងសេចក្ដីបកប្រែ ដែលអ្នកសិក្សាជាន់មុនបានសិក្សារួចមកនោះ មានទិន្នន័យខ្លះអាចឱ្យយើងបកស្រាយជាថ្មី លើសេចក្ដីសន្និដ្ឋានដែលមានកន្លងមកផងដែរ។ នេះជាចំណុចសំខាន់មួយសម្រាប់មជ្ឈដ្ឋានសិក្សាខ្មែរ។
ពន្យល់ពាក្យ
ក្ញុំ ខ្ញុំបម្រើ, អ្នកបម្រើនៅប្រាសាទឬវត្តអារាម។
អំនោយ៑ អំណោយ, តង្វាយ។
ម្រតាញ៑ ឋានន្តរនាមរបស់មន្ត្រីឬព្រាហ្មណ៍នាសម័យមុនអង្គរ។
អាយ៑ត/ឰត អាយ៑ + ត = ដល់ ចំពោះ … ។
វ្រះកម្រតាង៑អញ៑ ឋានន្តរនាមរបស់ទេព និងព្រះមហាក្សត្រ។
វា ឋានន្តរនាមសម្គាល់អ្នកបម្រើភេទប្រុស។
កុ ឋានន្តរនាមសម្គាល់អ្នកបម្រើភេទស្រី។
កោន៑ កូន។
ស្រេ ស្រែ។
ត្លៃ ថ្លៃ តម្លៃ៕
អត្ថបទដោយ៖ លោក ហ៊ុន ឈុនតេង
